Εκλογική διακήρυξη της Ενωτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (Ε.Α.Σ.) για το 39ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, 10-11-12 Δεκεμβρίου 2020, στην Αθήνα

0

1 Η καθολική αποτυχία της ΑΔΕΔΥ και της πλειοψηφίας της

Τα τελευταία (πολλά) χρόνια, οι δημόσιοι υπάλληλοι βιώνουμε μια πρωτοφανή επίθεση: μισθολογική, εργασιακή, επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οι υπηρεσίες «πιέζονται», διαλύονται και «παραχωρούνται» στον ιδιωτικό τομέα. H κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει –και βαθαίνει– τη νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεων και δημοσιονομικής πειθαρχίας με μειωμένες δαπάνες για οτιδήποτε έχει δημόσιο χαρακτήρα και σχεδόν μηδενικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Παράλληλα το «επιτελικό κράτος» λειτουργεί ως μηχανισμός συγκεντρωτισμού, πελατειακών διορισμών, αναθέσεων και εξυπηρέτησης συμφερόντων. Το αφήγημα της «ευημερίας και της ανάπτυξης» καταρρέει με κρότο για την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία με το λαό να στενάζει από την οικονομική εξαθλίωση ενώ την ίδια στιγμή, στη χώρα μας και στην Ευρώπη, διοχετεύονται τεράστια ποσά σε στρατιωτικές δαπάνες. Τα τύμπανα του πολέμου ακούγονται όλο και πιο δυνατά και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μάς «καλούν» να ετοιμαστούμε να γίνουμε «θυσία» στους ιμπεριαλιστικούς, γεωπολιτικούς, οικονομικούς σχεδιασμούς τους. 

Σε αυτό το τοπίο, οι δημόσιοι υπάλληλοι ζούμε με:

• καθηλωμένους μισθούς και εκτόξευση του κόστους ζωής,
• υποστελέχωση υπηρεσιών, εντατικοποίηση και επισφάλεια,
• συρρίκνωση εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, πειθαρχικά και απειλές για άρση της μονιμότητας
• αποδόμηση της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, των τεχνικών υπηρεσιών, προς όφελος των ιδιωτών, των εργολάβων και των ΣΔΙΤ.

Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους – στην υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τις τεχνικές υπηρεσίες – και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών συγκροτούν ένα σκληρό τρίγωνο: ιδιωτικοποίηση – αυταρχισμός  διάλυση κοινωνικών δικαιωμάτων.

Απέναντι σε αυτή τη συνολική επίθεση, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ σιωπά και συναινεί. Πίσω από τις μεγαλόστομες «αγωνιστικές» κορώνες κρύβεται ένας γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, ευθυγραμμισμένος de facto με την κυβερνητική στρατηγική: επικοινωνιακοί λόγοι, εθιμοτυπικές 24ωρες χωρίς σχέδιο, ανακοινώσεις για το θεαθήναι, λογικές ανάθεσης, καμία συνεκτική οργάνωση του αγώνα. Είναι η χρεοκοπία μιας λογικής «διαχείρισης κεκτημένων», την ώρα που τα κεκτημένα γκρεμίζονται.

Δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε το Δημόσιο και τα δικαιώματά μας με αυτές τις πρακτικές. Χρειαζόμαστε μια ΑΔΕΔΥ που να ανοίγεται στην κοινωνία και να λειτουργεί ως δημοκρατικό και κοινωνικό αντίβαρο στο «επιτελικό κράτος – λαίλαπα». Ένα δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα που γίνεται τα μάτια, τα αυτιά και η φωνή της κοινωνικής πλειοψηφίας μέσα στο κράτος: υπερασπίζεται τη νομιμότητα, το δημόσιο χρήμα, το δημόσιο συμφέρον, τα κοινωνικά δικαιώματα, σπάει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ξαναδίνει στους εργαζόμενους αυτοπεποίθηση και προοπτική.

2 Ειδικές διαστάσεις της πολιτικής της ΝΔ στο Δημόσιο

2.1 Υποστελέχωση και απαξίωση των δημόσιων υπηρεσιών

Η υποστελέχωση δεν είναι «λάθος διαχείρισης». Είναι συνειδητή στρατηγική για να θεωρηθεί το Δημόσιο «αναποτελεσματικό» και να ανοίξει ο δρόμος σε εργολάβους, ΣΔΙΤ και ιδιωτικοποιήσεις. Σε υπουργεία, νοσοκομεία, σχολεία, κοινωνικές υπηρεσίες, τεχνικές υπηρεσίες και πολεοδομίες, η εικόνα είναι κοινή: λίγοι εργαζόμενοι κρατούν όρθιες υπηρεσίες με προσωπική εξάντληση ενώ η κυβέρνηση επιμένει σε συμβασιούχους, εργολαβίες και μπαλώματα αντί για μόνιμες προσλήψεις. Η υποστελέχωση δεν υποβαθμίζει μόνο την ποιότητα των υπηρεσιών. Διαβρώνει τη δημοκρατία και τη δυνατότητα του Δημοσίου να ασκεί έλεγχο, να υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον και να αντιστέκεται στη διαφθορά. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ δεν οργάνωσε μάχες για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, μαζικές προσλήψεις και υπεράσπιση των υπηρεσιών ως κοινωνικών αγαθών. Έτσι, η απαξίωση του Δημοσίου πάει χέρι-χέρι με την απαξίωση των εργαζομένων.

2.2 Μισθολογική καθήλωση – κρίση κόστους ζωής

Εδώ και πάνω από 15 χρόνια, οι μισθοί στο Δημόσιο είναι ουσιαστικά παγωμένοι ενώ το κόστος ζωής εκτοξεύτηκε. Η αγοραστική δύναμη έχει καταρρεύσει, η φτώχεια και τα χρέη γίνονται καθημερινότητα.

Η κυβέρνηση απαντά με μικροαυξήσεις – κοροϊδία για τους πολλούς, επιδοματική πολιτική για διευθυντές και προϊσταμένους και bonus για αυτούς που «πιάνουν τους στόχους», σε μια καθαρή στόχευση για την δημιουργία εργαζομένων δυο κατηγοριών: οι πολλοί και οι «επιτελικοί». Η ΑΔΕΔΥ περιορίστηκε σε δικαστικές διεκδικήσεις και δεν έδωσε ουσιαστική μάχη για επαναφορά 13ου–14ου μισθού, ουσιαστικές αυξήσεις, επέκταση των ΒΑΕ στο Δημόσιο και επιδόματα επικινδυνότητας, προστασία των εργαζομένων από την ακρίβεια. Η εντατικοποίηση και οι απλήρωτες υπερωρίες γίνονται «κανονικότητα» ενώ ο φτωχοποιημένος υπάλληλος γίνεται πιο ευάλωτος σε φόβο, εκβιασμό και εσωτερικό κανιβαλισμό. 

2.3 Νέος αυταρχικός πειθαρχικός κώδικας & «αξιολόγηση»

Ο νέος πειθαρχικός κώδικας και η «αξιολόγηση» αποτελούν τον αυταρχικό πυλώνα της κυβερνητικής πολιτικής στο Δημόσιο. Στόχος τους δεν είναι η βελτίωση των υπηρεσιών, αλλά η εμπέδωση καθεστώτος φόβου και σιωπής και η δημιουργία «πειθήνιων» υπάλληλων. Κάθε συνδικαλιστική δράση, κάθε υπεράσπιση της νομιμότητας, κάθε καταγγελία διαφθοράς μπορεί να βαφτιστεί «αναξιοπρεπής συμπεριφορά» και να τιμωρηθεί με πειθαρχικά, εξοντωτικά πρόστιμα ή και απόλυση. Η «αξιολόγηση» γίνεται εργαλείο χειραγώγησης, επιβράβευσης «πρόθυμων» και αποκλεισμού όσων αντιστέκονται. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ άφησε αυτή την αυταρχική τομή ουσιαστικά αναπάντητη, αποδεχόμενη σιωπηρά τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και του δημοκρατικού ελέγχου στο εσωτερικό του Δημοσίου.

3 Η αναγκαία κατεύθυνση για μια αγωνιστική, ενωτική και νικηφόρα ΑΔΕΔΥ

Η απαξίωση της παλιάς συμβιβασμένης πλειοψηφίας είναι γεγονός. Μπορεί να ενισχύονται εκλογικά αγωνιστικές δυνάμεις, καθώς αναγνωρίζεται ότι δεν είναι βουτηγμένες στο «μέλι» του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Όμως αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί: δεν μεταφράζεται ούτε σε αγωνιστική ενεργοποίηση ούτε σε νέα συλλογική αυτοπεποίθηση. 

Χρειαζόμαστε έναν σταθερό, συνεκτικό αγωνιστικό πόλο στην ΑΔΕΔΥ, που:

• δεν θα εξαντλείται στην καταγγελιολογία,
• θα έχει στρατηγικό σχέδιο με βάθος και σαφές πλαίσιο διεκδικήσεων
• θα οργανώνει αγώνες με διάρκεια και πραγματική προοπτική νίκης.

3.1 Αγωνιστικός σχεδιασμός - ευκαιριακές πλειοψηφίες

Για αλλαγή πορείας στην ΑΔΕΔΥ δεν αρκεί η «φυσική» φθορά της παλιάς πλειοψηφίας. Απαιτείται κοινός χώρος δράσης των αγωνιστικών δυνάμεων, υπέρβαση της πολυδιάσπασης, της περιχαράκωσης και των μικροκομματικών υπολογισμών. Ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος δεν χρειάζεται απλώς πιο δυνατές και γλαφυρές καταγγελίες, αλλά ενότητα στη δράση και μια ΑΔΕΔΥ που να είναι χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των δημοσίων υπαλλήλων.

3.2 Ο μισθός στο επίκεντρο - οργάνωση του αγώνα - εκστρατεία διαρκείας

Ο μισθός είναι ο κόμβος που μας ενώνει όλους. Χωρίς πραγματικές αυξήσεις που δεν θα τις τρώει η ακρίβεια, επαναφορά 13ου–14ου μισθού, ανάκτηση χαμένων αποδοχών, αλλά και ΒΑΕ και επιδόματα επικινδυνότητας, δεν υπάρχει ούτε αξιοπρεπής ζωή, ούτε αξιοπρεπής δουλειά, αλλά και ούτε συλλογική αυτοπεποίθηση που θα μεταφράζεται σε αγώνα. 

Αυτά δεν κερδίζονται με αποσπασματικές 24ωρες, αλλά ούτε με μεγαλοστομίες για απεργιακές κλιμακώσεις, που μένουν στα χαρτιά. Απαιτείται πολύμορφη εκστρατεία διαρκείας με:

• συστηματικές περιοδείες και συνελεύσεις για οργάνωση του αγώνα,
• παρουσία σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους, υπουργεία,
• απεργιακά ταμεία με ευθύνη ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδιών,
• δημόσιες καμπάνιες που συνδέουν τη μισθολογική φτώχεια με τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος,
• πανελλαδικές μέρες πολύμορφων δράσεων, κοινό μήνυμα από όλους τους χώρους δουλειάς,
• ουσιαστική απεργιακή κλιμάκωση, με όλα τα παραπάνω να αποτελούν βασικές
• προϋποθέσεις της κλιμάκωσης και όχι να ακολουθούμε την τελετουργία «στάση εργασίας απεργία- πορεία».

3.3 Αλληλεγγύη μεταξύ κλάδων

Η δύναμη του Δημοσίου είναι η ενότητα των λειτουργιών του. Οι αγώνες της Υγείας αφορούν την Εκπαίδευση, των ΟΤΑ τα υπουργεία, των τεχνικών υπηρεσιών τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Η ΑΔΕΔΥ πρέπει να διαμορφώσει κουλτούρα διακλαδικής αλληλεγγύης, με κοινές δράσεις και κοινή γραμμή απέναντι σε ιδιωτικοποιήσεις και λεηλασία. Μόνο έτσι ο αγώνας γίνεται υπόθεση όλης της κοινωνίας.

4. Πρόγραμμα πάλης - τέσσερις κομβικοί άξονες

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός φιλειρηνικού κινήματος. Παράλληλα πρέπει να αγωνιστεί για:

4.1 Μισθός και χαμένο εισόδημα

• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς
• Επαναφορά 13ου–14ου μισθού ως μόνιμου δικαιώματος.
• Αποκατάσταση απωλειών από περικοπές και πληθωρισμό.
• ΒΑΕ και επιδόματα επικινδυνότητας όπου αντιστοιχούν.
• Συλλογικές συμβάσεις στο Δημόσιο.
• Τέλος στην απλήρωτη υπερεργασία
• Τέλος στην πολιτική των ρουσφετολογικών bonus

4.2 Σταθερή δουλειά – στελέχωση υπηρεσιών

• Μετατροπή συμβάσεων σε αορίστου χρόνου αφού καλύπτουν πάγιες ανάγκες.
• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για κάλυψη των λειτουργικών αναγκών.
• Αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων, κατάργηση εργολαβιών και ΣΔΙΤ.
• Ανθρώπινα ωράρια, τέλος στα «εντέλλεσθε» και στις παράνομες διπλοβάρδιες.

4.3 Δημοκρατία στο Δημόσιο

• Κατάργηση του νέου πειθαρχικού κώδικα. 
• Κατάργηση της «αξιολόγησης-χειραγώγησης».
• Επαναφορά ουσιαστικής συμμετοχής στα Υπηρεσιακά Συμβούλια.
• Τοποθετήσεις σε θέσεις ευθύνης με κρίσεις με αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με απευθείας αναθέσεις.
• Κατάργηση του ν. Χατζηδάκη - Προστασία συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθερίας έκφρασης, όχι στην κρατική βία, την αστυνομοκρατία, την καταστολή.

4.4 Δημόσιες υπηρεσίες στην υπηρεσία της κοινωνίας

• Δημόσια, καθολική, δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια.
• Ενίσχυση τεχνικών υπηρεσιών, πολεοδομιών, ελέγχων.
• Όχι ιδιωτικοποίηση Οικονομικών Υπηρεσιών.
• Διαφάνεια στα έργα και τις προμήθειες, όχι απευθείας αναθέσεις και «ψηφιακά πακέτα» εργολάβων.

5. Το διακύβευμα του συνεδρίου - κάλεσμα στήριξης

Το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ δεν κρίνει απλώς πρόσωπα. Κρίνει αν η Συνομοσπονδία θα παραμείνει θεατής ή αν θα κάνει το αναγκαίο βήμα για να γίνει όργανο αγώνα.  

Στην καρδιά αυτής της προσπάθειας βρίσκεται ο μισθός και η αξιοπρεπής ζωή, η σταθερή δουλειά, η δημοκρατία στο Δημόσιο, οι δημόσιες υπηρεσίες για την κοινωνία – όχι για τους εργολάβους. Αυτά δεν μπορούν να κερδηθούν από κάθε δύναμη μόνη της, ούτε με πλειοδοσία συνθημάτων και σεχταρισμούς.

Χρειάζεται ενότητα των αγωνιστικών δυνάμεων, με σοβαρότητα, σχέδιο και πραγματική δέσμευση στην οργάνωση των αγώνων. Μια ΑΔΕΔΥ που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων και ταυτόχρονα τη διαφάνεια, τη νομιμότητα και το δημόσιο συμφέρον, απέναντι στο «επιτελικό κράτος – λαίλαπα».

Σε αυτή τη διαδρομή ζητάμε τη στήριξή σου.

Για να ενισχυθεί ένας πόλος που δεν βολεύεται με τη διαχείριση της αδράνειας. Που βάζει στο κέντρο τον μισθό, τη σταθερή εργασία, τα δικαιώματα και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Για μια ΑΔΕΔΥ που θα μπορεί να οργανώνει αγώνες με σχέδιο, διάρκεια και προοπτική νίκης.

Για μια ΑΔΕΔΥ που δεν θα σιωπά, αλλά θα στέκεται δίπλα στους εργαζόμενους και την κοινωνία ως δύναμη αγώνα.

ΨΗΦΙΣΤΕ - ΣΤΗΡΙΞΤΕ 

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ - 

ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ Ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ