ΜΕΤΑ: Το «έγκλημα» να είσαι εργαζόμενη γιατρός και μητέρα δύο παιδιών και η τιμωρία από την κυβέρνηση

 

Η πρόσφατη απόρριψη γυναίκας γιατρού, για τη θέση Επιμελητή Β’ κλάδου ΕΣΥ, επειδή, στην παρούσα φάση, έχει δυο μικρά παιδιά και προσπαθεί να προσαρμόσει την επαγγελματική της ζωή, στο πλαίσιο που της θέτει η οικογενειακή της ζωή (κατά το πρακτικό της κρίσης του Συμβουλίου Επιλογής) είναι χαρακτηριστική της κατάστασης που επικρατεί και δεν πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό».

Η αποκάλυψη της υπόθεσης έγινε από το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή (26/9/21) προκαλώντας δημοσιότητα και τα αντισεξιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Το ότι γυναίκα, η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα, υπογράφει φαρδιά-πλατιά έγγραφο που καταδικάζει μια συναδέλφισσά της γιατρό «στο σπίτι, με τα παιδιά», χωρίς ίχνος γυναικείας, ούτε συναδελφικής αλληλεγγύης, δεν αποτελεί έκπληξη: έχει αποδεχθεί το διορισμό της από την κυβέρνηση σε αυτήν τη θέση για να υπηρετεί τις επιλογές του συστήματος, όχι για να εκφράζει φεμινιστικές ή εργατικές «ευαισθησίες»∙ και αυτό κάνει συνειδητά και ηθελημένα.

Η διάκριση, με βάση το φύλο στην εργασία, αποτελεί την «κανονικότητα» που διέπει, τόσο τις εργασιακές σχέσεις, όσο και τις συμπεριφορές, λαμβάνοντας κλίμακες έντασης, από σεξουαλική παρενόχληση έως κακοποίηση και βαριά έμφυλη βία.

Ο ίδιος ο νόμος Χατζηδάκη, στο Μέρος ΙΙΙ (που ψηφίστηκε και από το ΣΥΡΙΖΑ) είναι ενδεικτικός για τις πραγματικές προθέσεις του συστήματος. Με την αόριστη αναφορά στην «Ενσωμάτωση Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1158 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 20ής Ιουνίου 2019» δηλώνεται η βούληση να ρυθμιστεί η «ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής», με ρυθμίσεις για την «προστασία της οικογένειας». Στη συνέχεια και εξειδικεύοντας τον τίτλο, είναι προφανές ότι η περίφημη «ισορροπία επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής» φορτώνεται στις γυναίκες εργαζόμενες, «εξασφαλίζοντάς» τους μπόλικη ευελιξία και τηλεργασία, ώστε να βρίσκονται σε διαρκή υποχρέωση, για τις ανάγκες ταυτόχρονα του σπιτιού και της δουλειάς, χωρίς ανάσα, μεταξύ απλήρωτων και κακοπληρωμένων ατέλειωτων ωραρίων!

Οι καταγγελίες του ελληνικού #metoo, σε επαγγελματικούς χώρους (αθλητισμός, πολιτισμός), αλλά και οι άγριες και προειδοποιημένες γυναικοκτονίες, αναδεικνύουν μια κατάσταση που δεν μπορεί πια ούτε να κρυφτεί, ούτε να τη διαχειριστεί το κράτος.

Γιατί το ίδιο το κράτος παράγει και αναπαράγει σεξισμό και ανισότητα των γυναικών.

Εξάλλου, η -δυο φορές- μετονομασία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) και η κατάληξή της σε «Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» είναι ένα από τα αδιάσειστα παραδείγματα για το πως βλέπει το ρόλο των γυναικών, στον 21ο αιώνα, η κυβέρνηση και το σύστημα: σαν «υπεύθυνες» (και απλήρωτες) για την κοινωνική αναπαραγωγή. Πλέον, τους στερούν και «επίσημα» τη δυνατότητα να δουλέψουν ως γιατροί στο ΕΣΥ. Στο μέλλον, δε θα εκπλαγούμε, εάν βάλουν φραγμούς και στην επαγγελματική τους εξέλιξη σε κάποιο από τα λεγόμενα «ανδρικά επαγγέλματα».

Τα συνέδρια για τα «αγέννητα παιδιά» και για τη «Γονιμότητα και Αναπαραγωγική Αυτονομία», με τη συμμετοχή του Υπ. Παιδείας, της ΠτΔ, βουλευτών – υπουργών της κυβέρνησης, ιερέων και γιατρών, είναι μια άλλη έκφραση της ίδια σεξιστικής θεωρίας, που θέτει τις γυναίκες στο ρόλο της αναπαραγωγής και της φροντίδας κάθε ανθρώπινης ανάγκης. Αντί για το κράτος. Για να μην επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός από «περιττά» έξοδα παιδικών σταθμών, ολοήμερων σχολείων, δομών υποστήριξης αναπήρων, αρρώστων, ηλικιωμένων, αδύναμων ανθρώπων. Για να αγοράζονται πολεμικοί εξοπλισμοί – μαμούθ και να απαλλάσσονται από τη φορολογία οι πλούσιοι.

Ως ΜΕΤΑ ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με την έμφυλη διάσταση του ν/σ Χατζηδάκη, αναδεικνύοντας επακριβώς και κατ΄ άρθρο τα ζητήματα που προέκυπταν και την υποκρισία που περίσσευε. Συμμετέχουμε και ενισχύουμε κάθε δράση του φεμινιστικού κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών και θεωρούμε ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες αντισεξιστικής και φεμινιστικής δράσης στα σωματεία και ευρύτερα στον κόσμο της εργασίας. Τα σωματεία δεν επιτρέπεται να μένουν στην αδράνεια. Τα σωματεία πρέπει να γίνουν ασφαλείς χώροι για τις εργαζόμενες και ορμητήριο για τις διεκδικήσεις τους. Επείγει η διατύπωση και διεκδίκηση αιτημάτων για πραγματική και πληρωμένη από τον κρατικό προϋπολογισμό ισορροπία επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, για δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές, για αντισεξιστικές καμπάνιες και θεσμικές προβλέψεις για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, στους χώρους δουλειάς και ευρύτερα στην κοινωνία, για ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα, για την ισότητα.

Δε θα περάσει ο σεξισμός - Δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές.

Ισότητα και δικαιώματα των γυναικών - Τα σωματεία και τα συνδικάτα

να υπερασπιστούν τις εργαζόμενες.

Πηγή: ergasiaNET.gr